Het wordt weer vol in Nederland

Uitzicht op open plek

Op de avond dat we de helden van de tweede wereldoorlog herdenken, ben ik dit bericht aan het schrijven. Buiten is het druk met mensen die hun auto parkeren. Ze gaan naar het oorlogsmonument in de duinen om stil te staan bij de overledenen en te eren door bossen bloemen neer te leggen. Een droevige, maar zinvolle gebeurtenis.

Tijd om te vluchten

Over de oorlog gesproken. Vandaag ben ik mijn huis weer eens ontvlucht. Niet dat er bombardementen in aankomst zijn, want daar heb ik gelukkig mijn hele leven geen last van gehad. Nee, de afgelopen week worden op de bouwplaats in de buurt de hele dag heipalen de grond in geslagen. Het begint al om zeven uur ’s morgens en duurt met korte tussenposen tot drie uur ’s middags. Op een gegeven moment ben je de herrie en vooral het gebeuk beu. Ik ben maar weer eens het bos in gegaan. Het weer valt niet tegen. De zon schijnt en er staat een straf windje. Mijn winterjas…

…oh, wacht. Het is bijna acht uur. Tijd om twee minuten stil te zijn. Ik ga er even voor zitten, tot zo….

…missie volbracht. Toch altijd een mooi moment voor bezinning.

Momentje van rust

Goed. Ik hoef mijn winterjas dus niet aan te doen. Daarvoor is het echt te warm buiten. Wanneer ik op pad ga hoor ik de herrie van de heimachine op de achtergrond steeds zachter klinken. Ik kan de vogeltjes opeens horen fluiten. Aahhh, wat een verademing. Rust. In plaats dat ik links afsla om het bospad op te lopen, steek ik over en ga daar eens mijn weg vervolgen. De vorige keer, toen ik ging wandelen in de sneeuw, heb ik dit gedeelte van het bos ook bezocht.

Open plek in het bos

Uit ervaring weet ik dat er een open plek is waar je rustig op een bankje kan zitten en kunt genieten van alles wat er in het bos afspeelt. Wat meteen opvalt als ik de open plek betreed is dat Nederland langzaamaan weer vol wordt. Toen ik op de koude winterdag de open plek betrad was alles echt open en zag het eruit als één vel wit papier. Nu is het heel anders. Het lijkt wel of de bomen hebben afgesproken om tegelijk de blaadjes tevoorschijn te laten komen. De natuur ziet er fris uit door de fel groene kleur van de nieuwe blaadjes. In het vers groene gras staan als gele stippen de paardebloemen naar je te kijken. Prachtig!

Het is feest!

Nu zijn er natuurlijk altijd uitzonderingen op de regel. De kastanjebomen hebben al wat eerder de bladeren uit de knoppen geperst. Tussen het blad staat de bloesem in volle bloei te pronken in het licht van de zon. De kastanjebomen zijn zelfs nu al zo ver dat de bloesem hun dienst hebben gedaan. Ze laten de bloemblaadjes los. Alsof de natuur zegt dat de lente echt is begonnen en dit viert met een feest van neervallende witte blaadjes. De confetti van de natuur, zal ik maar zeggen. ‘Nadeel’ voor ons is dat we achter de voordeur de afgevallen blaadjes weer volop terugvinden op de mat in de hal. Zelf doe ik hier niets aan. Ik pak de stofzuiger pas om de hal schoon te maken als alle kastanjebomen in de buurt geen bloesem meer aan de takken hebben. Anders blijf je maar bezig.

Tijd voor een tukkie

Omdat het aangenaam weer is, neem ik plaats op één van de bankjes die rond het grasveld staan. Het wordt het bankje aan de kopse kant van het veld, het meest afgelegen van de bospaden. Nu kan ik mijn ogen eventjes sluiten, om te genieten van de rust. Geen gebonk en geluid van de klappen van het heiblok op de betonnen paal. Zo heb ik vele minuten op de planken van het bankje doorgebracht. Volgens mij ben ik zelfs  eventjes weggedommeld.

Witte bloemetjes achter de bank

Bij het weer rechtop zitten merk ik dat ik de hele tijd vergezelt wordt door een plant. Deze staat dicht tegen de bank aan. Als ik iets meer naar rechts zou zitten, kriebelen de takken in mijn nek. De plant laat zijn witte bloemetjes in volle pracht aan mij zien. Dit moet ik op een foto vastleggen. Wat is de natuur toch mooi op dit moment.

Terug naar huis

De tijd gaat alweer naar het einde van de middag. Waarschijnlijk zijn de bouwvakkers klaar met hun werkzaamheden voor vandaag. Toch neem ik de route terug door het bos om nog te kunnen genieten van het mooie weer en de mooie natuur. Als ik bijna weer thuis ben merk ik dat het geluid van de heimachine niet meer te horen is. De bouwvakkers hebben de werkzaamheden neergelegd. Nu kan ik ongestoord mijn huis weer binnen stappen. Als ik de deur open doe en naar binnen stap waaien een aantal witte bloesemblaadjes mee in mijn voetsporen. Het feest is begonnen.